oliebollentocht

Zondag, 28 december: oliebollendag! Na een kort onrustig nachtje om 5 uur op. De laatste zaken inpakken, een trommel boterhammen mee, een grote mok koffie voor de caffeinekick en om zes uur de kou in. Even zoeken naar Herman maar om half zeven reden we in het pikkedonker richting Culemborg. Een heldere sterrenhemel, schitterend gezicht! Geen maan dus we hadden ons licht wel nodig. Herman had een felle lamp gemonteerd bij zijn rechterspiegel: wat een fel licht! Om tien voor zeven arriveerden we bij de Beusichemse pont. Even rust voor de benen en genieten van de hemel boven ons. Na een paar happen brood weer verder naar de brug over Amsterdam Rijnkanaal bij 't Goy. Direct over de brug moesten we rechtsaf een steil pad naar beneden. Hier was ik vooraf bang voor want als het iets glad was zouden we hier gaan glibberen. Al remmend naar beneden maar geen centje pijn; de droge vrieskou zorgde voor een prima gladvrij wegdek. De N229 naar Bunnik gaf weer rust: een breed fietspad met goed asfalt. Stiekem negeerden we alle rode stoplichten, vrijwel geen auto te zien nml. Na Bilthoven zagen we een klein rood bolletje in het oosten: de zon kwam op en de lampen gingen al snel uit om de accu te sparen. Bij soestdijk langs het paleis. Herinneringen kwamen omhoog. Als klein jochie wandelde ik hier vaak met mijn vader. Mijn familie komt uit Baarn. In het bos kwamen we ooit Beatrix en Claus eens tegen die ons toen vriendelijk groetten. Nu is het paleis verlaten..de hokjes van de wachters staan er nog. Op volle snelheid verder richting Eemnes. Wat een heerlijke velomobielwegen zijn dit: weinig stoppen, lekker onderuitzakken en trappen maar. Al snel zien we de Stichtse Brug.


We kijken op ons horloge: 9.00 uur. en we zijn al op de brug. Dat zou betekenen dat we rond half tien in de warmte van het clubhuis zitten! Boven onze verwachting dus. Rustig, zonder veel kracht te verspillen, rijden we de brug af en rijden we de polder in. Van Frans van Schoot heb ik op het nippertje nog een goede routebeschrijving gekregen naar de start. Het eerste stuk is niet veelbelovend: een kale rechte weg door de polder. Maar later zien we wat Almere mooi maakt: bossen met kronkelende mooie fietspaden. En veel water...de hoge Vaart. Om iets over half tien rijden we het parkeerterrein van het clubhuis op...met een beetje triomfgevoel. Want het eerste deel ging goed, we kunnen nu rusten en de terugreis moet ook wel lukken. Er staan nu precies 80 kilometers op de teller. In het clubhuis is het warm en gezellig. Velomobielrijders zijn rustige levensgenieters, dat heb ik nu wel door.

Koffie, warme choco, cake...alles smaakt heerlijk. Om half 10 roept Frans van Schoot dat over vijf minuten groep 1 start. Hier zitten Herman en ik ook in, dus de fietsbril gaat weer op en de thermokleding weer aan. Hier een foto van de start:



Wij hebben eigenlijk nog nooit in zo'n grote groep gereden, maar ik vond het heel speciaal. Je ziet steeds een lint velomobielen voor je..terwijl ik er anders zelden één zie. Het is wel uitkijken geblazen; voor je het weet wordt de weg ineens smal en wordt er geremd en moet ik dus ook op tijd remmen om een botsing te voorkomen. Daarna weer optrekken en als je net lekker op gang bent weer remmen. Erg leuk ook om op de blikken van de omstanders te letten. Sommigen staan echt stomverbaasd met open mond te kijken, anderen moedigen je weer enthousiast en lachend aan. Maar vrijwel iedereen blijft stil staan en kijkt. Het moet ook een zeer komisch gezicht zijn. Kabauterautootjes lijken het wel. En wat me opvalt: wat zijn er weinig velomobielen hetzelfde... voor me is er eigenlijk geen één gele banaan te zien. Ik zie limits, haaien en koeien . Maar de effen gele banaan is eigenlijk zeldzaam geworden.

Voor de schouwburg staan we opgesteld voor de groepsfoto. Dit duurt erg lang. Een interview met Frans, een andere opstelling voor de foto...weer een interview; koud koud koud, ik wil fietsen!
Eindelijk weer verder richting watersportcafé Haddock. Het stoppen en optrekken gaat een minder fijn gevoel geven in mijn knieen. Stekende pijntjes in mijn gewrichten. Bewust maar wat minder fel optrekken en een klein versnellinkje pakken. Het is een bekende oude kwaal. Ik bedenk me dat ik misschien ooit de minder lange 170 mm cranks weer beter kan monteren. Wie weet geeft dat minder kniebelasting. Rond één uur zijn we bij Haddock en is er weer tijd om mooie fietsen te bekijken zoals deze mooie "great white Quest":Prachtig gespoten en dat zijvinnetje lijkt wel echt naar buiten te steken. Na een lekker bakkie koffie en heerlijke taart maken we ons klaar voor het laatste stukje. Helaas is de kniepijn niet weg en ik moet er voor vandaag maar mee leren leven. Al om drie komen we weer aan bij het beginpunt en doen we de naam van deze tocht eer aan: oliebollen! Maar ook soep en broodjes. Omdat het nog lekker vroeg is kunnen we om half vijf alweer met een dikke volgegeten buik vertrekken. Tot de Stichtse brug rij ik nog zonder licht maar daarna is het echt te donker en moet de accu weer aan het werk. Gelukkig heeft Herman nog aardig wat energie over en trekt er lekker aan. Vooral op het smalle fietspad van Soest naar De Bilt gaat hij snel en hoef ik alleen maar op zijn rode achterlichtje te letten. In de Bilt doet mijn richtingaanwijzer het niet meer. Dat betekent meestal dat de accu bijna leeg is. Ik knip het reserve ledachterlicht aan en alleen de (led)voorlamp blijft branden. Het is niet veel meer maar nog net genoeg. We sjeezen door de bossen van Amelisweerd en we zijn om zeven uur al in Houten. Daar missen we toch weer een afslag zoals altijd maar gelukkig is Herman nog goed bij de les en zitten we al snel in Schalkwijk. Om iets voor achten rijden we de pont van Culemborg op dan is het voor mij nog een half uurtje. In Tricht nemen we afscheid. Herman moet nog 15 km verder naar Zaltbommel en heeft straks 242 km gereden! Mijn teller staat stil op 212 km. Met een tevreden gevoel neem ik thuis een lekker herfstbokje, proost !