Einde Giraffe Quest Blog

Omdat ik op 24 oktober mijn nieuwe Strada krijg stop ik met dit Blog.
Graag verwijs ik naar http://paul-strada.blogspot.com/ voor nieuwe avonturen met mijn mooie strada genaamd: simply red

Recordpoging: 300 km op 1 dag

Woensdag 3 juni wil ik proberen om in één dag de 300 km grens te halen. Voor echte lange-afstand-fietsers misschien een eitje maar ik blijf meestal ergens in de 200 "hangen". Vorig jaar ben ik al eens met mijn shockproof naar Schoorl gefietst. Vijf uur 's ochtends weg en om elf uur kwam ik in Schoorl aan. 135 km op de teller. Onze familie heeft daar een leuk vakantiehuisje, net onder de duinrand. Ik zou toen de shockproof in de auto laden en weer met mijn vrouw naar huis rijden. Maar ik voelde mij na de pannenkoeken en koffie zo goed dat ik besloot om weer terug te gaan, dwars door Amsterdam heen. Om 22.00 uur kwam ik weer thuis in Tricht aan met 275 km op de teller. Woensdag wil ik hetzelfde doen maar dan nog een ommetje erbij van 25 km. En ik rijd dan op de M5 Low-Racer met tailbag. Deze fiets rijdt heerlijk licht en is natuurlijk nog aerodynamischer dan de shockproof. De tocht zal ongeveer gaan over Vianen, IJsselstein, Montfoort, Harmelen, Wilnis, Uithoorn, Amstelveen, Zwanenburg, Spaarnwoude - Noordzeekanaal per pont - , Assendelft, Uitgeest, Bakkum, Egmond, Bergen, Schoorl.

Terug door Alkmaar, langs Noord Hollands kanaal, Wormer, Zaandam, Amsterdam door, Abcoude, Maarssen, Utrecht door, Houten, Schalkwijk, Culemborg, Tricht.

Vier uur weg woensdagochtend en hopen op droog weer.

Wordt vervolgd...

Update 2 juni:
Morgen zijn er stapelwolken die zeer lokaal tot een korte bui kunnen leiden. De grootste vijand gaat toch de wind worden: matige noordwester, maar in het kustgebied krachtig. Ik heb natuurlijk een ligger maar het zal toch stampwerk worden denk ik. Naar Schoorl toe neem ik alle tijd, niks forceren en een zo kort en snel mogelijke route. Terug zal de wind niet draaien want tot vrijdag wordt een NW-wind voorspeld. Dan kan ik een beetje omrijden. Geen recht Amsterdam-Rijnkanaal maar een bochtige Angstel en Vecht bijvoorbeeld. Ik start om vier uur...welterusten.

GEHAALD !!






half zes en nog slaperig. Jaagpad langs de Hollandse IJssel







panoramisch uitzicht; +punt van een ligfiets











pontje over het Noordzeekanaal nabij Spaarnwoude








vakantiehuisje in Schoorl. Mijn tante vond deze houding véél te laag.








Veer over het IJ.









Dwars door Amsterdam blijft een belevenis

22.15: 300 km, na correctie 306 km

Om vijf uur was ik klaar voor vertrek. Het was nog een beetje mistig en vooral koud: handschoenen en muts kwamen nog goed van pas. Heerlijk rustig peddelde ik naar de grote brug bij Vianen, bewust zo energiezuinig mogelijk. Dus diep liggend, constant traptempo zonder "macho-uitspattingen''. R.i.s. blijft thuis ;-) . Veel oversteekpunten ben ik wandelend overgestoken om mijn knieen te sparen. Lekker straf windje richting Uithoorn, NW zoals voorspeld. Ik kon de teller rond de 25 houden zonder overdreven veel inspanning. In Bovenkerk (wat nu allemaal Amstelveen heet) bij een tankstation een goede bak Capuccino op. Cafés zijn nog dicht om 9 uur. Valt trouwens niet mee om rond die tijd aan koffie te komen want heel veel tankstations zijn tegenwoordig onbemand. Pinautomaten zorgen voor de betaling, geen personeel meer en dus ook geen koffie met gevulde koeken. Schiphol blijf ik een belevenis vinden. Zo liggend op je fiets zie je het ene vliegtuin na het andere de lucht in vliegen. In Halfweg zat ik op de 100 km. Alles voelde nog goed, geen pijn in de knieen en een fit gevoel. De wind was behoorlijk maar de temperatuur was prima: graadje of 15 denk ik. Precies om twaalf uur reed ik Schoorl binnen en werd ik verwelkomd door mijn schoonvader en zijn zus. Koffie met gebak, soep met broodjes en even een lekkere warme douche...heerlijk! Om 2 uur weer vertrokken met wind mee: wat een verschil! In een mum van tijd op of boven de 30 per uur. Ik besloot via Bergen naar Alkmaar te gaan. Ik moet nl een beetje omrijden want in Schoorl stond mijn teller pas op 130 km. In Alkmaar moest ik het Noord-Hollands-kanaal te pakken zien te krijgen. Viel niet mee.. slechte bewegwijzering als je die richting op wilt. Oostelijk van dat kanaal loopt een prachtig fietspad waar je windmee makkelijk 40 rijdt. Op naar Krommenie, veel vervelende wegwerkzaamheden daar en na Krommenie (marmoleumlucht ) richting Amsterdam. Weer dwars door Amsterdam.. ik begin die stad te kennen, prima fietsverbinding. Vanaf het Amstelpark hoef ik niet mijn best te doen om de kortst mogelijke route te zoeken dus ik peddel naar de Arena, Abcoude, de Vecht en besluit bij Kockengen af te slaan. Via Utrecht zou te snel gaan en zo kom ik nooit op de 300 km. Via Woerden (geboorteplaats) en Linschoten (opgegroeid) naar de Lek en bij Vianen weer de brug over. Ik moet nu nog zo'n 50 km rijden. Ik besluit om na Hagestein de Diefdijk richting Leerdam te pakken. In Leerdam zit ik er flink doorheen. Ik strompel naar een bankje en neem mijn laatste mars en een pakje drinken. De zon zakt alweer en de zonnebril kan opgeborgen worden. Ik doe mijn gewone bril weer op en daarna en veiligheidsbril...geen gezicht, maar geen wind in m'n ogen. Via Vuren rijd ik het laatste stuk langs de Waal. Weinig wind gelukkig. In Meteren moet ik nog 7 km om de teller over de 300 te krijgen. Ik maak nog een extra lus langs de manege van Deil en precies in mijn straat verdwijnt de 2 om plaats te maken voor de 3; een mooi moment en nog nooit gezien op 1 dag. Daar was het om te doen!

De volgende dag ben ik op pad gegaan met 2 GPS apparaten om mijn teller te ijken. Gelukkig is mijn teller iets te sloom. Ik rijd dus in werkelijkheid meer.. 10 km op mijn teller is 10.2 km op beide GPS-en. In totaal heb ik 306 km gereden.

Nieuwe Quest

Het zal nog flink wat maanden duren voordat ik mijn nieuwe Quest heb. Tijd genoeg om na te denken over hoe en wat er allemaal in moet. Op dit moment ziet mijn wenslijst er als volgt uit:

* Banden: Perfect Moiree voor en achter

* Pedalen: Shimano spd race: pd-a520

* Aandrijving: 172,5 mm cranks triple 30-42-52 shimano 105

* Twee buitenspiegels

* Kleur: standaard geel

* Verlichting: Inoled extreme (standaard dus)

* Lagers: Wim Schermers-upgrade ;-) dwz:

Keramische lagerset ABEC1 tot ABEC3 .

Zie: http://wimschermer.blogspot.com/2009/02/bestellen-van-keramische-lagers.html

* Knipperklichten: Led

* Tweede accu

* Franse ventielgaten in de velgen
* extra glasvezelmat ca 18 cm voor het instapgat (ivm montage bevestigingsogen voor het regendakje)

Plek op de velomobiel.nl-orderlijst:
9-3-2009 : 63
9-4-2009 : 53
9-5-2009 : 47 :-(
9-6-2009 : 37




****************************************

Laatste rit naar Driebergen

Vandaag mijn laatste rit met de giraffe naar Driebergen. Daar heb ik met Christian (de nieuwe eigenaar) afgesproken om de Quest te overhandigen. Om negen uur goot het werkelijk, dus ik moest starten met het regendakje. De westenwind trok behoorlijk en zo nu en dan moest ik het dak achter terugplaatsen omdat het klittenband losscheurde. Maar alles en met name mijn bril bleef droog, dus deze optie wil ik zeker weer op mijn nieuwe Quest. Halverwege de tocht stopte de regen en kwam er een mooie blauwe lucht aan; regendak oprollen dus en lekker nog 15 km met een snelheid van 35km/uur rijden met Anouk uit mijn Ipod. Om net iets over half tien kwam ik aan op Station Driebergen. Christian was al aanwezig en ik heb kort nog wat over de Quest uitgelegd. Daarna afscheid genomen en ik heb mij klaargemaakt voor een wandeling naar station Maarn, onder het genot van een lekkere cappuccino in de stationsrestauratie. Vlak voordat ik naar buiten ging zag ik dat Christian wegreed. Ik kon nog net een glimp opvangen en een foto maken. Toch even slikken....

Schwalbe Marathon plus versus Kojak anti-lek

Zoals beloofd nog één klein testje. Ik ga er nl van uit dat de kojak met geel anti-platt (ca 1 cm breed) sneller is dan de Marathon plus. De wangen van de Kojak zijn soepel, de band is lekker licht, vouwbaar en belangrijk: slick. Niks geen profiel dus. De Marathon is zwaar, log, stug, moeilijk om de velg te krijgen en heeft een behoorlijk "tractorprofiel". Dus toch nog een keer de Moirees eraf en de Marathon plus erom. Als hij eenmaal om de velg ligt (wat een aardig werkje is, gaat echt niet zonder bandenlichters) is het een kwestie van pompen en klaar. Geen enkele slag in de band. Ik test op 7 bar. Beide banden mogen opgepompt worden tot 7 bar. Deze keer ga ik naar de Trichtse spoorbrug over de Linge. Ik laat de Quest rollen en kom tot 225 meter en ga max 22 km/uur. Daarna nog een keer en vrijwel dezelfde afstand. Bandenwissel. De Kojak is zeer makkelijk om de velg te leggen, zonder bandenlichters. Helaas heb ik daarna altijd last van een hoogteslag. Het duurt uiteindelijk 15 minuten voordat de banden goed zitten. Nu wordt het spannend. Ik laat de Quest weer de brug af rollen en kom tot 200 meter. Voor mij een tegenvaller. Nog een keer. Echt weer 200 meter. Ik heb niet veel tijd meer en pomp de Kojak nu op tot 8 bar. Nu nader ik bijna de afstand van de marahon plus, op ongeveer een meter. Ik weet genoeg. De linten gaan definitief uit mijn Kojaks. Je kunt dus veel beter een Marathon plus nemen. Met een anti-leklint heb je ook nog risico op insnijding van de binnenband. Bovendien heeft de Kojak minder grip als slick.

Kojak 35-406 met anti-platt geel 1 cm:

7 bar - 200 meter
8 bar - 223 meter

Marathon Plus 35-406:

7 bar: - 225 meter

Giraffe verkocht

Veel sneller dan ik verwacht had is mijn Quest verkocht. Bij kmstand 49601 is de nieuwe eigenaar Christian Adler uit Arnhem. De Giraffe blijft dus gewoon in Nederland, hoewel er ook belangstelling was uit Duitsland. Omdat er nog een onderdak getimmerd moet worden zal de overdracht over één of twee weken plaatsvinden. Nog een week dus om tochten te maken en nog één bandentest. Ik wil kijken welke band sneller is: de marathon plus of de Kojak met lint. Verder blijf ik ligfietsen met mijn M5 lowracer en shockproof....en hoop op een droog jaartje.

bandentest

Mijn Quest staat behoorlijk in de belangstelling. Het zou best zo kunnen zijn dat hij morgen verkocht is. Omdat ik al een tijdje benieuwd ben naar de rolweerstand van de Schwalbe Kojak met antileklint is dit één van de laatste mogelijkheden om een bandentest uit te voeren. Vandaag dus met een setjeVredestein perfect moirees naar een behoorlijk hoge brug om wat uitroltesten te doen á la Wim Schermer. Er was gelukkig niet veel wind en ik hoop dat die factor constant blijft. Eerst maar eens de Kojaks voor op 6 bar zetten. Gelukkig werkt mijn pomp goed (SKS) en loopt de druk niet terug tijdens het pompen. Ik zet de Quest in een mooi gootje van de brug, zet de teller op nul en laat hem rustig naar beneden rollen. Ik kom tot een maximum van 28,5 km/uur zie ik. Het is een rustige weg en ik heb met één weg van rechts te maken waar ik voorrang aan moet verlenen. Gelukkig komt er niet één keer een auto (of fiets!) van die kant. Als de fiets echt stil staat plant ik een stokje in de berm. 0.59 staat er op mijn teller. 590 meter ongeveer dus. Maar ik bedenk me dat ik vrij rechtop in de fiets zat, niet ontspannen achter mijn schermpje. Overigens had ik geen kap op de Quest, het gat is gewoon open. Nog maar een keer dan, maar ontspannen liggend en ik kijk door het scherm: ik kom nu 15 meter verder! Verrassend dus. Dit herhaal ik nog twee keer en ik kom nu vrijwel steeds op hetzelfde punt uit. Ik bedenk me dat ik nog best tijd heb om te varieren met de druk. Ik pomp tot 7 bar en kom 3 meter verder en heb een topsnelheid van 29,5 km/uur. En dezelfde waarde bij herhaling.
Nu pomp ik de Kojak met lint op tot 8 bar. De band voelt keihard aan. Tot mijn verbazing rijd ik de oude stokjes in de berm flink voorbij en eindig ik elf meter verder. De teller geeft nu 630 meter aan en ik reed even 30 per uur. Nu twijfel ik, zou de wind zijn gaan liggen? Boven op de brug zet ik de spanning nog één keer terug naar 6 en rijd naar beneden. Gelukkig blijft de Quest weer keurig staan bij het eerste stokje. Geen veranderingen dus.
Nu de Perfect Moirees er om. De tijd vliegt merk ik maar het is wel leuk werk. De Moirees zet ik op hun geliefde druk: 6 bar. Ik ben zeer benieuwd, mijn gevoel zegt dat de Kojaks zeer snel zijn. Maar halverwege de test zie ik de teller al de 31 per uur aanraken. Ik kom uit rond de 660 meter (volgens mijn teller) en maar liefst 39 meter (opgemeten met meetlint) verder dan de Kojaks . Deze band is dus veel sneller dan de Kojak met lint. Daarna de druk op 7 bar; ik kom nog 3 meter verder. Tot slot op 8 bar, dit wordt de recordafstand, weer 3 meter verder: 670 meter en ik rijd even 31,5 km/uur. Ter controle zet ik de Moirees nog even op 5,5 bar. De banden zijn nu aardig in te drukken. Ik kom tot 630 meter en bij hetzelfde stokje als van de Kojaks op 8 bar. Wat moet ik met al deze gegevens? Ik weet nu in ieder geval 3 dingen; achter mijn schermpje wegduiken geeft een behoorlijke snelheidswinst (15 meter). Kojaks met lint zijn op 8 bar te vergelijken met een perfect moiree op 5,5 bar. Wil ik echt snel dan moet ik de perfect moiree op 7 bar zetten (8 mag eigenlijk niet). Het laatste ga ik de komende tijd doen. Nog even de conclusies op een rij:

KOJAK met antiplatt geel (35-406)

bar - afstand (m)
6,0 - 600
7,0 - 603
8,0 - 630

PERFECT MOIREE (35-406)

bar - afstand (m)
5,5 - 630
6,0 - 660
7,0 - 663
8,0 - 670

Quest 82 te koop

Wegens aanhoudend knieletsel en het feit dat ik redelijk vooraan op de wachtlijst sta wil ik mijn Quest verkopen. 3 maal 20" . kmstand 48322. Giraffevlekken reflecteren in het donker wat de zichtbaarheid sterk vergroot. Banden naar keus: nieuwe Marathon plus anti lek of bijna nieuwe Perfect Moirees. Nieuwe schuimkap. De Quest heeft een vlakke bodem wat betekent dat hij geschikt is voor mensen tot max. 1.85 m. Ik ben 1.80 en pas er makkelijk in. De stoel kan nog in een meer liggende positie gemonteerd worden Iets meer dan een jaar geleden heb ik de Quest gekocht. Ik heb er 3000 km mee gereden. In dat jaar heb ik volgende vernieuwingen/verbeteringen aangebracht:
* Nieuw rem linksvoor en alle remkabels vervangen. Fiets remt nu subliem.
* Tussen boven en onderschaal nieuwe siliconenkit om de Quest stil te maken (geen gekraak meer)
* Nieuwe cranks met nieuw triple voorblad (30-42-52)
* Ventisit kussen
* Windschermpje. Orgineel versatile windschermpje. Zorgt voor een verbeterde aerodynamica. Het schermpje doet eigenlijk hetzelfde als de rand van de velomobiel schuimkap: de luchtstroom naar omhoog afbuigen. Vooral bij fietsen zonder kap geeft dit wat meer snelheid en wat minder wind in het gezicht. Het schermpje kan makkelijk vervangen worden door een nieuwe (bij krassen bijv)
* Regendakje.
Orgineel versatile regendak.zie http://paulusquest.blogspot.com/2008/09/aanpassingen.html
Het dakje zorgt er voor dat je echt altijd droog fietst, geen last van regen of sneeuw.

Verder ziet de Quest er goed uit. Er zijn wat kleine "kraakjes" in de body te zien, wat past bij de leeftijd van de fiets.

Voor vragen en biedingen kunt u mailen naar pauldijs(apestaart)hetnet.nl Bieden vanaf 4750 euro. De biedingstermijn duurt ongeveer een maand, afhankelijk van het aantal bieders. De definieve einddatum en tijd van de veiling wordt later door mij bepaald. De Quest is echter direct verkocht aan de koper die het eerst 5250 euro biedt

Meer specs:

Accu: 12 volt (redelijke nieuwe tweede accu)
Verlichting: 3 koplampen:
* 1 maal bermverlichting
* 1 maal halogeen lamp (verstraler)
* standaard ledlamp 5 watt
* led achterlicht.
* binnenverlichting aanwezig

Versnelling: shimano 105 groep. 3 maal 9

regenrit

Eindelijk de stoute schoenen maar weer eens aangetrokken en gekozen voor een langere rit. Mijn moeder woont in Linschoten, zo'n 40 km van Tricht vandaan. Mooie aanleiding voor een ritje met Quest. Het weer was "slecht" : regen! Maar uitstekend velomobiel weer, vooral als je een dakje hebt zoals ik. Na 7 weken niet ver gereden te hebben was het weer heerlijk om afgesloten van regen en sneeuw te fietsen. Wat een ongekende luxe is het dakje toch! Wel spannend; zou mijn knie het houden ? Na 20 km de eerste "hellingproef ''; brug over de Lek bij Vianen:






Lopik:






Na de brug toch een steek in mijn knie. Rustig doorgefietst, het werd niet erger gelukkig.
30 meter voor aankomst bij mijn moeder schakelde ik terug naar het kleine voorblad en onspoorde de ketting. Het leek alsof er een schakel gebroken was. Wandelend met de Kwest aan de hand (blijft een gek gezicht) kwam ik bij mijn moeder aan. Eerst maar eens flink opgewarmd en twee bakken thee, daarna de fiets geinspecteerd; gek genoeg lag de ketting alweer goed, maar had ik een lekke rechtervoorband. Een tegenvaller, want ik had een antileklint in mijn Kojak gemonteerd: toch lek! Nieuwe marathon plus met een verse binnenband gemonteerd en binnen de lekke band bekeken. Binnenband zag er gaaf uit, en het antileklint zat keurig waar hij hoorde: onder de ducktape in het midden. In het loopvlak zag ik echter een giga grote scherpe steen zitten. Puntig als een punnaise. Dit moet de boosdoener zijn. Verder veel scherpe dingen uit de bui-band gepunnikt. Nog een wonder dat ik niet eerder lek heb gereden na al die ritten in de regen. Thuis gaat de Kojak er weer om, gewoon sneller, zelfs met anti-leklint.
Om vijf uur weer vertrokken. Alleen maar regen nu, 40 km lang. Maar ik blijf kurkdroog. De bodem van de Quest voelt wel vochtig, waarschijnlijk lekt de wielkast achter en spuit er wat water naar binnen. Kwart voor zeven thuis en een heerlijke nasi-maaltijd bij vrienden genuttigd. Een mooie fietsdag, helaas toch weer met pijn in mijn knie. Ik moet me maar eens bezinnen; contact met Ymte gehad van Velomobiel. Mijn nieuwe Quest komt waarschijnlijk sneller dan verwacht. De productie is omhoog gegaan en ik haal een groepje op de wachtlijst in. Deze mensen hebben een vaste levertijd rond mei 2009. Ik overweeg om de Giraffe binnenkort te koop te zetten. Lange tochten kan ik nu toch niet fietsen. Ik moet langer wachten op herstel of geopereerd worden.
Wordt vervolgd....

knie

Zoals al gezegd: tijdens de tweede helft van de oliebollentocht kreeg ik last van mijn rechterknie. Gisterochtend voelde ik niks meer dus ben ik weer gaan rijden. Na 20 km kreeg ik weer pijnlijke steken aan de binnenkant van mijn rechterknie. Voorzichtig de kortste weg naar huis gereden. Ik heb besloten om nu zeker twee weken niet meer te rijden in de Quest. En ik heb nieuwe cranks besteld met nieuwe tandwielen: 170 mm lang, 30-42-52 tands. Ik ken deze knieklacht goed omdat ik links precies dezelfde klacht heb gehad. Uiteindelijk heb ik toen een partiele mediale menisectomie gehad. Van de binnenmeniscus is toen een stukje afgeknipt. Tijdens de (kijk)operatie zei de orthopeed dat de meniscus in aanleg aan de binnenkant zwak was en dat ik precies dezelfde klachten ook in de rechterknie kon verwachten. En dat zou nu dus het geval kunnen zijn. Jammer, maar het is even niet anders.

Update 3-2-2009:
Nieuwe kortere 170 mm triple cranks gemonteerd. Verder nieuwe fietsschoenen gekocht die werkelijk zalig zitten: Cannondale; veel ruimte in de voorvoet, goede steun. En de shimano schoenplaatjes maximaal richting de hak geplaatst. Dit zou knieklachten kunnen voorkomen.
Gisteren voor het eerst na twee weken weer eens in de Quest gekropen voor een korte rit: 5 km. Gelukkig voelde ik geen pijn, wel moet ik erg wennen aan de nieuwe instellingen. Het lijkt alsof ik totaal geen kracht kan zetten. Ik laat het even zo. Verder ben ik mijn beenspieren rondom mijn knie aan het afbeulen. Quadricepstraining op de leg extension. Diepe squats op de Galileo trilplaat. Het voelt allemaal wel goed. Wandelen en hardlopen geeft ook geen pijn dus doe ik ook, alles in dienst voor mijn grote liefde: Fietsen.

oliebollentocht

Zondag, 28 december: oliebollendag! Na een kort onrustig nachtje om 5 uur op. De laatste zaken inpakken, een trommel boterhammen mee, een grote mok koffie voor de caffeinekick en om zes uur de kou in. Even zoeken naar Herman maar om half zeven reden we in het pikkedonker richting Culemborg. Een heldere sterrenhemel, schitterend gezicht! Geen maan dus we hadden ons licht wel nodig. Herman had een felle lamp gemonteerd bij zijn rechterspiegel: wat een fel licht! Om tien voor zeven arriveerden we bij de Beusichemse pont. Even rust voor de benen en genieten van de hemel boven ons. Na een paar happen brood weer verder naar de brug over Amsterdam Rijnkanaal bij 't Goy. Direct over de brug moesten we rechtsaf een steil pad naar beneden. Hier was ik vooraf bang voor want als het iets glad was zouden we hier gaan glibberen. Al remmend naar beneden maar geen centje pijn; de droge vrieskou zorgde voor een prima gladvrij wegdek. De N229 naar Bunnik gaf weer rust: een breed fietspad met goed asfalt. Stiekem negeerden we alle rode stoplichten, vrijwel geen auto te zien nml. Na Bilthoven zagen we een klein rood bolletje in het oosten: de zon kwam op en de lampen gingen al snel uit om de accu te sparen. Bij soestdijk langs het paleis. Herinneringen kwamen omhoog. Als klein jochie wandelde ik hier vaak met mijn vader. Mijn familie komt uit Baarn. In het bos kwamen we ooit Beatrix en Claus eens tegen die ons toen vriendelijk groetten. Nu is het paleis verlaten..de hokjes van de wachters staan er nog. Op volle snelheid verder richting Eemnes. Wat een heerlijke velomobielwegen zijn dit: weinig stoppen, lekker onderuitzakken en trappen maar. Al snel zien we de Stichtse Brug.


We kijken op ons horloge: 9.00 uur. en we zijn al op de brug. Dat zou betekenen dat we rond half tien in de warmte van het clubhuis zitten! Boven onze verwachting dus. Rustig, zonder veel kracht te verspillen, rijden we de brug af en rijden we de polder in. Van Frans van Schoot heb ik op het nippertje nog een goede routebeschrijving gekregen naar de start. Het eerste stuk is niet veelbelovend: een kale rechte weg door de polder. Maar later zien we wat Almere mooi maakt: bossen met kronkelende mooie fietspaden. En veel water...de hoge Vaart. Om iets over half tien rijden we het parkeerterrein van het clubhuis op...met een beetje triomfgevoel. Want het eerste deel ging goed, we kunnen nu rusten en de terugreis moet ook wel lukken. Er staan nu precies 80 kilometers op de teller. In het clubhuis is het warm en gezellig. Velomobielrijders zijn rustige levensgenieters, dat heb ik nu wel door.

Koffie, warme choco, cake...alles smaakt heerlijk. Om half 10 roept Frans van Schoot dat over vijf minuten groep 1 start. Hier zitten Herman en ik ook in, dus de fietsbril gaat weer op en de thermokleding weer aan. Hier een foto van de start:



Wij hebben eigenlijk nog nooit in zo'n grote groep gereden, maar ik vond het heel speciaal. Je ziet steeds een lint velomobielen voor je..terwijl ik er anders zelden één zie. Het is wel uitkijken geblazen; voor je het weet wordt de weg ineens smal en wordt er geremd en moet ik dus ook op tijd remmen om een botsing te voorkomen. Daarna weer optrekken en als je net lekker op gang bent weer remmen. Erg leuk ook om op de blikken van de omstanders te letten. Sommigen staan echt stomverbaasd met open mond te kijken, anderen moedigen je weer enthousiast en lachend aan. Maar vrijwel iedereen blijft stil staan en kijkt. Het moet ook een zeer komisch gezicht zijn. Kabauterautootjes lijken het wel. En wat me opvalt: wat zijn er weinig velomobielen hetzelfde... voor me is er eigenlijk geen één gele banaan te zien. Ik zie limits, haaien en koeien . Maar de effen gele banaan is eigenlijk zeldzaam geworden.

Voor de schouwburg staan we opgesteld voor de groepsfoto. Dit duurt erg lang. Een interview met Frans, een andere opstelling voor de foto...weer een interview; koud koud koud, ik wil fietsen!
Eindelijk weer verder richting watersportcafé Haddock. Het stoppen en optrekken gaat een minder fijn gevoel geven in mijn knieen. Stekende pijntjes in mijn gewrichten. Bewust maar wat minder fel optrekken en een klein versnellinkje pakken. Het is een bekende oude kwaal. Ik bedenk me dat ik misschien ooit de minder lange 170 mm cranks weer beter kan monteren. Wie weet geeft dat minder kniebelasting. Rond één uur zijn we bij Haddock en is er weer tijd om mooie fietsen te bekijken zoals deze mooie "great white Quest":Prachtig gespoten en dat zijvinnetje lijkt wel echt naar buiten te steken. Na een lekker bakkie koffie en heerlijke taart maken we ons klaar voor het laatste stukje. Helaas is de kniepijn niet weg en ik moet er voor vandaag maar mee leren leven. Al om drie komen we weer aan bij het beginpunt en doen we de naam van deze tocht eer aan: oliebollen! Maar ook soep en broodjes. Omdat het nog lekker vroeg is kunnen we om half vijf alweer met een dikke volgegeten buik vertrekken. Tot de Stichtse brug rij ik nog zonder licht maar daarna is het echt te donker en moet de accu weer aan het werk. Gelukkig heeft Herman nog aardig wat energie over en trekt er lekker aan. Vooral op het smalle fietspad van Soest naar De Bilt gaat hij snel en hoef ik alleen maar op zijn rode achterlichtje te letten. In de Bilt doet mijn richtingaanwijzer het niet meer. Dat betekent meestal dat de accu bijna leeg is. Ik knip het reserve ledachterlicht aan en alleen de (led)voorlamp blijft branden. Het is niet veel meer maar nog net genoeg. We sjeezen door de bossen van Amelisweerd en we zijn om zeven uur al in Houten. Daar missen we toch weer een afslag zoals altijd maar gelukkig is Herman nog goed bij de les en zitten we al snel in Schalkwijk. Om iets voor achten rijden we de pont van Culemborg op dan is het voor mij nog een half uurtje. In Tricht nemen we afscheid. Herman moet nog 15 km verder naar Zaltbommel en heeft straks 242 km gereden! Mijn teller staat stil op 212 km. Met een tevreden gevoel neem ik thuis een lekker herfstbokje, proost !

GPS-montage

Bernd reageerde op één van mijn vorige stukjes met de vraag: hoe zit mijn GPS (gpsmap 60Cx) vast op mijn wielkast. Wel, the secret is: Velcro hook-and-loop fasteners, ofwel....simpel klitteband. Ik vind het ideaal want hij blijft goed zitten. Ik heb hem tegenwoordig iets meer in de hoek vastgezet met nog een stukje klitteband op de zijkant. Het grote voordeel vind ik dat ik de gps makkelijk van de wielkast kan plukken. Een nadeel heb ik nog niet kunnen ontdekken. Mijn schermverlichting heb ik op 85% staan en blijft na activering 1 minuut aan. Als ik met deksel rijd zie ik zo voldoende na indrukken van een willekeurig knopje.